Crna hronika se kažu jako čita jer ljude bez obzira na sivilo i crnilo njihovih ličnih života u Bosni i dalje zanima ko je koga i gdje sapleo, opljačkao, silovao, izvrijeđao, upucao, namjerno ili nenamjerno. Nema veze što su propratne fotografije obično ili loše kvalitete ili ofirno aranžirane, da bi kao bile u tematskom tonu sa bombastičnim tekstom.

Kiselokomični su namješteni kadrovi ruke koja vadi novčanik ili obija vrata, noža u ruci s kojeg kapa vjerovatno sok od višnje da bi sve ličilo na krv, ili podvrnute kese iz koje viri marihuana, za koju smo, kladim se, bar jednom imali utisak da je jedna te ista fotografija koja se vrti po crnohorničarskim rubrikama kad god policija zaplijeni od 7 do 77 kilograma opojne droge skunka. Fotke su namještene na brzinu, negdje u stubištu policijske stanice ili špajzu redakcije, a njihovoj ofirnosti naročito doprinosi osvjetljenje koje bode u oči jer je amatersko, često neprimjereno količini zaplijenjene droge ili generalno ozbiljnosti krivičnog djela.

Možda je tajna u živopisnosti naslova koji nas zaustavljaju na putu bezličnog prelistavanja, jer su ponekad stvarno na granici bizarne majstorije koja vas brutalno povuče za rukav da pogledate tekst, a to valjda i jeste svrha novinskog naslova. ‘Ubio rođaka misleći da je vepar’, ‘Pronađen leš mrtvaca’, ‘Gađao vranu pogodio majku’ samo su neki od bisera sa stranica Crne hronike.

Sjećam se predratnog magazina ‘Arena’ koji je imao slične naslove, samo malo upakovanije, jer se ipak radilo o magazinu (ili se još uvijek radi, nisam siguran da li i dalje izlazi?), i jer je bilo neko drugo vrijeme a ne ovo tranzicijsko. Model ondašnjeg crnohoničarstva iz ‘Arene’ ostao mi je u sjećanju, pa mi se čini kao da je, kao i ona kesa sa skunkom, ponavljan i dorađivan više puta, po potrebi. To je fotografija ceste u predgrađu, sa strane stoji stražar iz obližnje fabrike i prstom pokazuje na jarak ispod ceste gdje je na fotografiji, misteriozno, crnim flomasterom zaokružen neidentifikovani žbun, a sve je propraćeno komentarom stražara, “Evo, ovdje je to bilo!” Naslov je bio tipa ‘Sa slavlja u smrt’, a tekst je govorio o saobraćajnoj nesreći u kojoj su stradali maturanti, ili budući vojnici, ili navijači lokalnog tima, ili zabranjeni ljubavnici.

Naravno da nije smiješno kada neko strada, ali je cijelo novinarsko pakovanje kojim je to stradanje opisivano u tadašnjoj ‘Areni’ ili inom magazinu imalo sličan kiselokomični ukus kao što imaju i prilozi današnjih stranica Crne hronike. I pored sličnosti ondašnjeg i sadašnjeg crnila čini mi se da je osnovna razlika u motivaciji. Ondašnje crnilo je bilo više na tragu neke ex-Yu verzije senzacionalizma, bez obzira što ti prilozi nisu bili blještavi po uzoru na zapadnjačke modele koje su kopirali. Današnje crnilo je tu da bi nas stalno podsjećalo da smo donji, obezvlašćeni, da smo bili žrtve i da ćemo to i ostati.

Dodatno smo sada lost in transition, u novoj državi, a mediji se bore da prežive pa im Crna hronika dođe kao infuzija, i nema uopšte veze što se često radi o sado- mazo porivima samosahranjivanja. Skoro svi lokalni mediji našu političku apatiju brutalno i crnohroničarski još dodatno zacrnjuju i podebljavaju, jer to ide, prodaje se, jer je to sada tranzicijski senzacionalizam s okusom autovikitimizacije.

Neko bi pomislio da će istraumirani narod okrenuti glavu od dodatne tegobe, ali se dešava upravo suprotno. On hrli da nanovo pročita vlastitu dijagnozu. Bolest postratne obezglavljenosti se vidi iz aviona, ali se uprkos toj očiglednosti i dalje prodaje.